اختلال طیف اوتیسم (ASD) شامل اختلال اوتیستیک، اختلال پبشرونده فراگیر با عامل ناشناخته و سندرم آسپرگر است. ASD یک ناتوانی تکاملی است که موجب اختلالات اجتماعی، ارتباطی و رفتاری می شود. در افراد مبتلا به ASD می توان رنج متقاوتی از مشکل در یادگیری و در تقکر و همچنین ناتوانی در حل مسایل را مشاهده کرد. بر اساس گزارش مرکز پیشگیری و کنترل بیماری در آمریکا به ازای هر 68 کودک یک کودک به ASD مبتلا می باشد. اگرچه این بیماری در همه نژادها، قومیت ها و گروه های اجتماعی و اقتصادی مشاهده می شود اما ASD در پسران 4/5 بار بیشتر از دختران رخ می دهد.

دکتر بورسدروف بیان می کند که اگرچه قبلا اختلال اوتیسم یک بیماری ژنتیکی محسوب می شد اما طی تحقیقات اخیر تاثیر فاکتورهای محیطی به خصوص استرس در ایجاد این بیماری مشخص شده است. برای روشن تر شدن این موضوع ایشان مطالعه ای بر روی دو گروه از مادرانی که استرس قابل توجه ای را در طول بارداری تجربه کرده بودند شامل از دست دادن کار، طلاق و یا مهاجرت، انجام دادند که یکی از این گروه ها مادران دارای فرزند مبتلا به اوتیسم تحت نظر دانشگاه میسوری و گروه دیگر مادران دارای فرزند مبتلا به اوتیسم از دانشگاه کوئین کانادا بودند.

طی این مطالعه ژن HTTLPR-5 که کدکننده گیرنده سرتونین در سیستم عصبی است در دو گروه مذکور مورد بررسی قرار گرفت. این ژن دارای واریانتی در بخش پروموتور است که موجب افزایش میزان عکس العمل بدن نسبت به استرس می گردد. نتایج بدست آمده با گروه کنترل مورد مقایسه قرار گرفت و گویا این حقیقت بود که استرس با وجود این واریانت موجب افزایش ریسک ابتلا جنین به اوتیسم می شود.